“Проснувшись утром, понял, что мёртв. Потому что не мог разлепить веки. Не мог пошевелиться. Казалось, его пальцы превратились во что-то многотонное. И всё же кажется, что душа пока что не отделилась от тела. Он в сознании, слышит, как остервенело щебечут воробьи среди своевольно топорщащихся во все стороны ветвей, как бьются листья за окном.”

(Потерянные комнаты)

“Ол таңертең ояна сала өзінің өліп қалғанын сезді. Өйткені кірпіктерін аша алмады. Қыбыр етер әл жоқ. Саусақтары әлденеше тонналық әлденеге айналып кеткен сияқты. Десе де, жаны әлі тәнінен ажырай қоймағандай. Түйсігі ояу, санасы тірі қалпы, терезе алдында жапырағы желпініп тұрған дарақтың жүгенсіз кеткен бұтақтарының арасында құлшына, құмарлана сайраған торғайлар үнін естіп жатыр.”

(Жоғалған бөлмелер)

“First thing in the morning, as soon as he woke up, he realized he was dead. He could not open his eyes, and there was no will left to move. His fingers seemed to weigh a ton each, yet his mind was vivid. Consciousness seemed to remain alive and his soul lingered in his body. The sounds of sparrows vivaciously jumping from one unseemly branch to another, moving the leaves already rattled by the wind, were still reaching his ears. ”

(Sequestered rooms)

“Ей нравилось побыть одной в темноте. Затем она долго смотрела в зеркало. Всё, что ей нужно делать – есть и смотреться в зеркало. Всё, что происходит снаружи, бессмысленно. Когда шёл дождь, она не выходила на улицу, а если шёл снег, она и в окно не смотрела.”

(Oкно, где никогда не горит свет)

“Ол қараңғыда жалғыз қалғанды ұнататын. Сосын қарсы алдында тұрған айнаға мағынасыз ұзақ телміретін. Оның өмірдегі бар күйбеңі – тамақ ішу және айнаға қарау. Сыртта болып жатқан тірліктің бәрі ол үшін мәнсіз. Жаңбыр жауса, тысқа шықпайтын, қар жауса, терезеге телмірмейтін.”

(Mүлдем жарық жанбайтын терезе)

“She liked to spend some time alone in the dark. Afterwards would look in the mirror. The only things she needed to do: eat and look in the mirror. Everything that happens outside is meaningless. When it rained, she did not go outside, and if it snowed, she didn’t even look out the window.”

(The window where the light never burns)

“Новорождённый март рушит сугробы, и вот уже талая вода бежит отовсюду, в низины с гор, по ложбинам, а в воздухе начинает сквозить прохлада, которая совсем не похожа на резкий зимний холод. Старожилы зовут её весенним самалом, дуновением весны. Как только это начиналось, бабушка распахивала настежь запертую на зиму балконную дверь квартиры, где провела без малого сорок лет.”

(Это правда, бабушка?)

“Наурыз туа қардың көбесі сөгіліп, ойдан-қырдан жылға қуып су аққанда, қыстың қатқыл суығына ұқсамайтын өзгеше бір салқын соғатын әдеті. Білетін жұрт мұны көктемнің самалы, дейді. Самал соққан тұста әжем өзі қырық жылдан бері тұрып келе жатқан пәтерінің қыс бойы мықтап жабулы тұрған есігін ашатын.”

(Pас па, әже)

“With the first signs of March, when the snow starts to melt and torrents cut through the ground, there comes a chilly breeze much softer than the winter frost. Locals call it the spring zephyr. When the zephyr blows, my grandmother used to open the balcony doors, which were sealed shut all throughout the winter.”

(Is it true, grandma?)